Wielkie Oczy

Początki osady sięgają XIV w. ok. 1580 r. założył ją Krzysztof Miękicki, właściciel kilku wiosek na pograniczu powiatu bełskiego. W roku 1621 została sprzedana kolejno Piotrowi i Mojżeszowi Mochyłom. W 1664 r. po śmierci Mojżesza Mohyły - trafiła w drodze spadku do jego kuzynki Anny Potockiej, żony hetmana wielkiego koronnego Stanisława Rewery Potockiego. Następnie Potoccy ofiarowali Wielki Oczy Andrzejowi Modrzewskiemu za zasługi wojenne. Dzięki staraniom Modrzewskiego 18 maja 1671 r. król Michał Korybut Wiśniowiecki nadał wsi prawa miejskie magdeburskie oraz liczne przywileje, m.in. 3 jarmarki w roku i targi w każdy czwartek. Modrzewski obrał sobie Wielkie Oczy za stałą siedzibę i rozpoczął przebudowę wzniesionej przez Mohyłów fortalicji, stawiając na jej miejscu dwór obronny. Miasteczko rozwijało się najintensywniej na przełomie XIX i XX w. działały tu dwie garbarnie, dwie cegielnie i aż cztery gorzelnie. Pod koniec XIX w. było tu ok. 2 tys. mieszkańców - Polaków, Rusinów i Żydów.

Zobacz więcej >>>

Ruiny kościoła św. Stanisława w Żarkach

Kościół został zbudowany przed 1782 rokiem z łamanego kamienia wapiennego, na wzgórzu Laskowiec, w miejscu starej drewnianej kaplicy, gdzie – jak głosi podanie – położona była ówczesna osada Żarki. Obiekt wzmiankowany był w 1595, 1748 oraz 1763 roku, jako przydrożna drewniana kaplica, przy ważnym trakcie handlowym prowadzącym z Krakowa do Częstochowy. Pochodzenie kościoła wiąże się być może z wcześniejszym kultowym przeznaczeniem tego wzgórza, a później miejscem grzebalnym. Ludowe podanie mówi też, że świątynię ufundował bogaty rycerz, jako wotum za szczęśliwy powrót z wyprawy wojennej.

Zobacz więcej >>

Wysowa Zdrój

Miejscowość położona prawie u źródeł rzeki Ropy, znana z wód mineralnych o znakomitych własnościach leczniczych. Są to szczawy alkaliczno-słono-sodowe i alkaliczno-żelaziste, z dużą ilością chlorku sodu i kwasu węglowego, działające leczniczo na schorzenie przewodu pokarmowego, nerwicę i choroby kobiece. Wysowa założona została aktem królewskim w roku 1359 jako Słotwina i należała do Jana Gładysza. W 1416 r. znana już jako Wysowa była wioską posiadającą prawo składu win. Na lecznicze właściwości wód wysowskich zwrócił uwagę jeden z późniejszych jej właścicieli Maciej Lanckoroński już około 1775 r. Uzdrowiskiem była już w połowie XIX w. i o jej popularności świadczy fakt, że w 1890 roku roczna frekwencja kuracjuszy wynosiła 2 tys. osób. Okres międzywojenny był okresem spadku jej popularności. W 1808 roku wybudowano pierwsze łazienki do kąpania się oraz powstal dom mieszkalny dla kuracjuszy z ośmioma pokojami. Jednak zły dojazd zniechęcał potencjalnych wczasowiczów do odwiedzenia tej miejscowości, dopiero kiedy zmodernizowano drogę od Ropy do Wysowej pod koniec XIX wieku, zwiększyła się ilość gości do 2000 kuracjuszy rocznie, a uzdrowisko nazwano "Meranem galicyjskim". Dopiero w 1959 roku utworzono uzdrowisko Wysowa, budując jednocześnie piękną szosę dojazdową. Dziś w Wysowej, w malowniczo położonych sanatoriach...

Zobacz więcej >>

Wambierzyce

Niepozorna i niewielka wieś położona w Kotlinie Kłodzkiej u podnóża Gór Stołowych, zwana "Śląską Jerozolimą" lub "Perłą Ziemi Kłodzkiej" swoją historie ściśle powiązaną ma z kultem Matki Boskiej, jaki zaczął się szerzyć na tych ziemiach w XIII wieku. Podobno pod koniec XII wieku ślepiec Jan z Rana (wg. innych przekazów - z Raszewa lub z Raszkowa) odzyskał wzrok, gdy ukazała się mu Matka Boska z Dzieciątkiem i płonącym nad nią krzyżem. Po cudownym uzdrowieniu Jan polecił wykonać drewnianą figurkę o wysokości 28 centymetrów i umieścić ją w dziupli dużej lipy. Tradycja podaje, że na miejscu cudu wzniesiono pierwszy drewniany kościółek (wzmiankowany w 1418 r.), później kilkakrotnie przebudowany. W 1683 roku Daniel Paschazy von Osterberg, ówczesny właściciel Wambierzyc, zainicjował przekształcenie ich w miejscowość pielgrzymkową na wzór Jerozolimy.

Zobacz więcej >>